ใต้สะพานพระราม 8 เราวางโต๊ะ เอาเก้าอี้พับมาเอนนอน มีเบียร์ หนังสือ และเสียงเพลงจากลำโพงแตกๆ ในโทรศัพท์ แค่นั้นก็เพียงพอทำให้พื้นที่เล็กๆ กลางกรุงกลายเป็นหาดในฝัน…

เคยมีคำพูดที่ว่าใครรักมากกว่าคนนั้นแพ้ ฉันไม่เชื่อ เพราะในความสัมพันธ์เราต่างเป็นผู้แพ้เสมอ…

ฉันเคยหมกมุ่นกับคำว่าแรงบันดาลใจ เคยหดหู่ใจเมื่อเห็นคนวัยเดียวกันไปได้ไกลกว่า เคยกลัวเลข 25 และความจริงก็ควรจะกังวลกับเลข 30 ที่กำลังเข้ามา…

“รู้มั้ยว่าที่ญี่ปุ่นเขากำลังถกกันว่าควรเดินบนบันไดเลื่ […]

สิ่งที่ฉันเชื่อมาตลอดคือ หนุ่มสาวเป็นวัยที่มีพลังและเป็นกลุ่มคนที่จะอยู่กับประเทศของพวกเขาไปอีกนาน และพวกเขาเลือกความสุขของตัวเองได้…

เสียงเพลง Shape of You ของ Ed Sheeran ดังลอยขึ้นมาบนห้องของฉันทุกเช้า ไม่ใช่กลุ่มวัยรุ่นหรือร้านขายเครื่องเสียงที่ไหน แต่ดังมาจากรถเข็นขายน้ำตรงหน้าอพาร์ทเม้นต์…

ฝั่งลาวเปิดเพลงของบอดี้สแลมดังจนลอยมาถึงนี่ ที่นั่นดูสนุกสนานดี แต่ที่นี่ดูสงบเงียบกว่า คงไม่มีอะไรเพอร์เฟ็กต์ไปกว่าเชียงคานที่ไม่มีนักท่องเที่ยว…

มองบ้านนิ่งงัน บันไดนั่นไง ที่เราวิ่งเสียงดังตึงตังจนพ่อต้องร้องปราม หลังคาสังกะสีนั่นไงที่เคยโยนฟันน้ำนมใส่ รอยบุบนั่นไงที่เราเคยปีนหลังคาแล้วตกลงมาข้างล่าง หน้าต่างนั่นไง ที่เป็นห้องนอนของพ่อแม่…

“มึงไม่สงสัยบ้างเหรอวะ ว่าทำไมนักเขียนหรือนักวิชาการเขาเขียนและวิจารณ์มาตั้งกี่สิบปีแล้ว สังคมเราไม่เห็นเปลี่ยนไปเลย กูเห็นคนมีอำนาจแม่งก็ยังเอาเปรียบคนอยู่เหมือนเดิม” เพื่อนหนุ่มผู้ทำงานด้านสื่อมวลชนตั้งคำถาม เขาดูเมาน้อยที่สุดในวง…

ชวนดู ‘ซูเปอร์พรีเมี่ยม ซอฟท์ ดับเบิ้ล วานิลลา ริช’ ละครเวทีสัญชาติญี่ปุ่นที่ตีแผ่ เสียดสี และตั้งคำถามกับ ‘วัฒนธรรมร้านสะดวกซื้อ’

อันที่จริง เบียร์ไซง่อน กับ เมืองไซง่อน ไม่เหมือนกันเลย เบียร์นั้นเจือจาง บางเบา ต้องซัดหลายอึกกว่าจะรู้รสและดื่มด่ำ แต่เมืองนั้นเข้มข้นจนเหนียวคอ ความรู้สึกหนาหนักกดทับจากเสียงแตรและไรฝุ่น…

เมื่อไม่มีหลักกิโลฯ บอกระยะ ไม่มีเส้นพรมแดนจังหวัดขีดไว้ ไม่มีปั๊มน้ำมันบอกสาขา แต่เรายังมีวิถีชีวิตของผู้คนที่เชื่อมกันอยู่ ด้วยความคุ้นชิน ด้วยความเรียบง่าย เพื่อบอกว่าใครเป็นใครบนแผ่นดินนี้…